Δεν μου αρέσει και πολύ να κοιτάω πίσω.
Άλλωστε δεν έχει και νόημα.
Ούτε να θυμάμαι το πριν θέλω, γιατί θα μου ξανάρθουν στη σκέψη κάποιες τρυφερές ψυχές που με «πέταξαν» χωρίς καν να σκεφτούν τι θ’ απογίνω εγώ κι οι άλλες …έξη μου ζωές. Και τα’ αδέλφια μου.
Απ’ την άλλη μου ζωή τη σκέψη μου θα ραίνουν μόνον οι Νηρηϊδες του Φλοίσβου. Ναι αυτές που δεν σκέφτηκαν στιγμή να σκύψουν να με σηκώσουν, να με μεγαλώσουν ,να με φροντίσουν.
Ω ναι!
Και τους Ευχαριστώ.
Είμαι καλά, το αυτό και δι υμάς.
Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει
τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί
μες τη ψυχή μου θα ‘χει μείνει
κάποια αυτόφωτη στιγμή
