Εικονικές γραφές

Τα μολύβια, οι πέννες τα στυλό παραμερίστηκαν. Δεν χρησιμεύουν παρά για κάποια σημείωση που πρέπει να βάλουμε στο τσεπάκι μας να θυμηθούμε κάτι.
Και αν.
Τα τετράδια και τα μπλόκ με ρίγες η λευκά, στ’ αζήτητα και αυτά.
Οι ιδέες μας καθόλου ξεκάθαρες αποκαθηλώνονται και ματαιώνονται στιγμή προς στιγμή από το άπειρο μέγεθος της άκρατης κι ανεξέλεγκτης πληροφορίας.

Η έμπνευση εξέλιπε. Τουλάχιστον η δική μου.
Εξέλιπε κι η επαφή των χεριών, το νεύμα των ματιών. Εκείνη η ώθηση.

Ακίνητα, ακούνητα, αμίλητα στρατιωτάκια, καθισμένα μπροστά σε μια οθόνη κι ένας μονότονος ήχος από τα πλήκτρα, ίδιος για όλους που στέλνει μηνύματα απελπισίας παρά αισιοδοξίας.

Η μνήμη μας αποτελειωμένη από τη Ram. Και το μυαλό μας unbootable hard disk.

Τελικά, είμαστε πραγματικοί ή εικονικοί;

Διαβάζω, σχολιάζω, συμμετέχω….Πού;

Ματαιοδοξία ή μοναξιά που μας υποχρεώνει να μένουμε μέσα, πιστοί στο επόμενο ραντεβού σε κάποιο…forum;

Οφθαλμαπάτες…οφθαλμαπάτες από φωνές που σε κάνουν να νομίζεις ότι είναι ίδιες με την δική σου και δεν συνειδητοποιείς την ουτοπία παρά μόνον όταν ξυπνήσεις.

Μόνοι ανάμεσα στο πλήθος των στερεότυπων που μισήσαμε και θελήσαμε τόσο ν’ αλλάξουμε. Δέσμιοι ενός άλλου πληκτρο-στερεότυπου.


Ποιός θα μας ελευθερώσει;

σνιφ!

Η Μελίνα μπήκε στη ζωή μας πριν από είκοσι χρόνια – τις πρώτες μέρες του Αυγούστου του 1990. Ένα μεσημέρι που έβρεχε ήρθε κι έκατσε δίπλα μου. Δεν αγαπούσα τις γάτες, οπότε της είπα με ύφος: «Τι θέλεις εσύ;». Με αγνόησε εντελώς. Ξάπλωσε δίπλα μου και κοιμήθηκε.Όταν ξύπνησε, δεν έφυγε – έκοβε βόλτες γύρω μου. Σκέφτηκα πως μπορεί να πεινάει, οπότε της έδωσα λίγο ζαμπόν. Τις επόμενες ημέρες, η Μελίνα βρισκόταν συνέχεια κάπου γύρω μας, χωρίς όμως να το κάνει θέμα. Ερχόταν και έφευγε.
Δυο μήνες αργότερα, ένα βράδυ η Μελίνα ακολούθησε τον αδερφό μου στο σπίτι μας. Η ίδια το επέλεξε. Το πρόβλημα ήταν ότι στο σπίτι μας υπήρχαν τρία σκυλιά, αλλά η Μελίνα δεν έμοιαζε να ενοχλείται. Τα σκυλιά μας κυνηγούσαν όλες τις γάτες εκτός από τη Μελίνα.
Η Μελίνα άρχισε να κοιμάται μαζί μας πάνω στα κρεβάτια μας, μπαινόβγαινε στο σπίτι και τον επόμενο χρόνο γέννησε πάνω στο κρεβάτι των γονιών μου. Της είχαμε στρώσει εφημερίδες πάνω στο κρεβάτι και γέννησε τέσσερα πανέμορφα γατάκια. Όταν μεγάλωσαν λίγο, τα δώσαμε σε φίλους και γνωστούς, και αποφασίσαμε να κάνουμε στείρωση στη Μελίνα.
Ήταν μια πολύ κοινωνική γάτα – πηδούσε στα ξένα μπαλκόνια και στις αυλές, και έπιανε φιλίες με όλους. Την τάιζε και μια γιαγιά εδώ δίπλα – το πήραμε χαμπάρι μετά από πολλά χρόνια.
Με την Μελίνα είχες πάντα την αίσθηση πως κάποια μέρα δεν θα γυρίσει στο σπίτι. Πάντα, όμως, επέστρεφε. Μπορεί να ήταν εξαφανισμένη τρεις ημέρες, αλλά μετά ερχόταν σαν να μην έτρεχε τίποτα. Ήταν φοβερή κυνηγός και δεν ήταν λίγες οι φορές που μας έφερνε πουλάκια στο σπίτι, για να μας δείξει την αξία της – της λέγαμε «μπράβο», της τα παίρναμε από το στόμα και τα αφήναμε ελεύθερα, ενώ η Μελίνα μας κοιτούσε γεμάτη απορία.
Εν τω μεταξύ, στη ζωή μας είχαν μπει ακόμα δυο γάτες. Ο πατέρας μου είχε βρει στη Ζάκυνθο μια γάτα που είχε ένα απαίσιο και μεγάλο σκίσιμο στο πλευρό της, την λυπήθηκε και την μάζεψε. Αυτή ήταν η Νανά. Η Νανά γέννησε μια φορά και ο πατέρας μου κράτησε το πιο μικρό γατάκι – ήταν θηλυκό και το λέγαμε «Νανάκι». Μετά την λέγαμε όλοι «Αγκαλίτσα», γιατί ήταν πάντα στην αγκαλιά του πατέρα μου.
Η Νανά και η Αγκαλίτσα έμειναν αναγκαστικά μόνες τους στη Ζάκυνθο το 2004 και η Νανά είχε ένα πολύ άσχημο τέλος. Η Αγκαλίτσα επιβίωσε, περιμένοντας, μάταια, τον πατέρα μου να γυρίσει.

Ξαφνικά, το 2004 βρεθήκαμε με δυο γάτες και κανένα σκύλο. Η μητέρα μου χάρισε τα σκυλιά του πατέρα μου στους φίλους του στη Ζάκυνθο. Είναι πολύ περίεργο πως, ενώ για πολλά χρόνια λατρεύαμε τα σκυλιά και κανείς μας δεν αγαπούσε τις γάτες, βρεθήκαμε να έχουμε μόνο γάτες. Είναι και λίγο αστείο, γιατί όλοι οι παιδικοί μου φίλοι ήξεραν πόσο αγαπούσα τα σκυλιά και πόσο αντιπαθούσα τις γάτες – είχα μεγαλώσει σε ένα σπίτι, όπου η πρώτη μου ανάμνηση δεν ήταν κάποιο μέλος της οικογενείας μου, αλλά η Λίντα, ένα πανέμορφο ασπρόμαυρο σέτερ.

Η Μελίνα και το Νανάκι –η Αγκαλίτσα- έμεναν πια μαζί μου. Η Αγκαλίτσα συνέχεια πάνω μου και η Μελίνα κάπου γύρω μου – γράφαμε παρέα. Συνήθως η Αγκαλίτσα ήταν στην αγκαλιά μου και η Μελίνα ήταν ξαπλωμένη δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή.
Η Μελίνα τον τελευταίο ενάμισι χρόνο είχε αλλάξει τις συνήθειές της και δεν έκανε τις συνηθισμένες εξορμήσεις της στη γειτονιά – οι δυνάμεις της την εγκατέλειπαν σιγά-σιγά και ήταν σχεδόν συνέχεια μέσα στο σπίτι. «Παλιά δεν μας έκανες παρέα, αλλά τώρα που γέρασες δεν ξεκολλάς από το σπίτι» της έλεγα.
Ήταν μια περίεργη γάτα. Από τη μια σου έδειχνε πως δεν σε είχε καθόλου ανάγκη και πως δεν την ενδιαφέρεις ιδιαίτερα, αλλά από την άλλη ήταν πολύ τρυφερή. Ποτέ δεν θα ξεχάσω – σε μια πολύ άσχημη οικογενειακή στιγμή- τη Μελίνα να γλείφει τα δάκρυα της μητέρας μου.
Ήμουν το πρώτο μέλος της οικογένειας που την συνάντησε και η μοίρα ήθελε να είμαι και ο τελευταίος. Ήταν ξαπλωμένη στο χώμα και έμοιαζε να κοιμάται. Την φώναξα, για να την ταίσω. Δεν κοιμόταν.
Η Μελίνα περίμενε να φύγει η μητέρα μου για τη Ζάκυνθο – πέθανε μια ώρα, αφού η μητέρα μου είχε φύγει.
Τώρα, με την Αγκαλίτσα στα πόδια μου, θέλω να πω στη Μελίνα ένα μεγάλο «ευχαριστώ», για όλα όσα μου έμαθε αυτά τα είκοσι χρόνια. Μελίνα, μας λείπεις πάρα πολύ. Και στην Αγκαλίτσα λείπεις, αν και σε ζήλευε επειδή ήσουν πιο όμορφη.

http://pitsirikos.net/

Ριζότο με φακές

Μπλιάχ!!!!!!!!!!!!!

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΒΡΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΑΛΑΤΙΣΜΕΝΟ ΝΕΡΟ ΜΕ ΤΑ ΚΑΡΟΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΔΙ ΤΙΣ ΦΑΚΕΣ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΜΑΛΑΚΩΣΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ ΤΙΣ ΣΟΥΡΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΟΒΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΟΜΑΤΕΣ ΣΕ ΧΟΝΤΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΗΝΟΥΜΕ ΣΕ ΔΥΝΑΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΓΙΑ 10 ΛΕΠΤΑ ,ΜΟΛΙΣ ΚΡΥΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΨΙΛΟΚΟΒΟΥΜΕ.
ΕΠΕΙΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΑΘΥ ΤΗΓΑΝΙ ΣΩΤΑΡΟΥΜΕ ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΤΟ ΚΡΕΜΥΔΙ ΜΕ ΤΟ ΡΥΖΙ , ΣΒΗΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΖΩΜΟ ΚΑΙ ΒΡΑΖΟΥΜΕ 20 ΛΕΠΤΑ .
ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΣ. ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΤΟ ΨΙΛΟΚΟΜΜΕΝΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΤΑ ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ ΤΟ ΒΟΥΤΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΜΕΖΑΝΑ..ΣΕΡΒΙΡΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΟΜΑΤΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΤΟ ΡΥΖΟΤΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ,ΝΤΕΚΟΡΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ.
ΣΤΗΘΟΣ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟΥ 100 ΓΡ
ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ 40 ΓΡ
ΡΥΖΙ ΑΡΜΠΟΡΙΟ 60 ΓΡ
ΖΩΜΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ 50 ΓΡ
ΦΑΚΕΣ 30 ΓΡ
ΒΟΥΤΥΡΟ 20 ΓΡ
ΠΑΡΜΕΖΑΝΑ 50 ΓΡ
ΝΤΟΜΑΤΕΣ 80 ΓΡ
ΞΥΔΙ
ΚΑΡΟΤΑ
ΚΡΕΜΜΥΔΙ
ΚΡΑΣΙ ΛΕΥΚΟ
ΑΛΑΤΙ – ΠΙΠΕΡΙ
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
ΚΑΤΑΡΧΑΣ ΒΡΑΖΟΥΜΕ ΣΕ ΑΛΑΤΙΣΜΕΝΟ ΝΕΡΟ ΜΕ ΤΑ ΚΑΡΟΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΥΔΙ ΤΙΣ ΦΑΚΕΣ ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΜΑΛΑΚΩΣΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ ΤΙΣ ΣΟΥΡΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΟΒΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΟΜΑΤΕΣ ΣΕ ΧΟΝΤΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΗΝΟΥΜΕ ΣΕ ΔΥΝΑΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΓΙΑ 10 ΛΕΠΤΑ ,ΜΟΛΙΣ ΚΡΥΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΨΙΛΟΚΟΒΟΥΜΕ.
ΕΠΕΙΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΒΑΘΥ ΤΗΓΑΝΙ ΣΩΤΑΡΟΥΜΕ ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΤΟ ΚΡΕΜΥΔΙ ΜΕ ΤΟ ΡΥΖΙ , ΣΒΗΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΖΩΜΟ ΚΑΙ ΒΡΑΖΟΥΜΕ 20 ΛΕΠΤΑ .
ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΣ. ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΜΕ ΤΟ ΨΙΛΟΚΟΜΜΕΝΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΤΑ ΣΠΑΡΑΓΓΙΑ ΤΟ ΒΟΥΤΥΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΜΕΖΑΝΑ..ΣΕΡΒΙΡΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ ΜΕ ΤΙΣ ΤΟΜΑΤΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΤΟ ΡΥΖΟΤΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ,ΝΤΕΚΟΡΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ.

Più fessi che furbi

Για αυτό και άλλα πολλά, τον προτιμώ


http://www.beppegrillo.it/2009/10/italiani_piu_fessi_che_furbi.html

"Τα πλοία έχουν ιστορίες να μας διηγηθούν..." στον Ελληνικό Κόσμο

Το πρόγραμμα θα ταξιδέψει τα παιδιά σε τόπους μακρινούς με μία τριακόντορο, ένα πιστό αντίγραφο αρχαίου πλοίου που έχει ρίξει άγκυρα στον "Ελληνικό Κόσμο".
Με καπετάνιο τη φαντασία, τα παιδιά θα περιπλανηθούν στο χώρο και το χρόνο, ενώ θα ανακαλύψουν τις ιστορίες κι άλλων καραβιών, όπως του γνωστού σε όλους μας Τιτανικού. Με ενδιαφέροντα παιχνίδια θα μάθουν για την ιστορία της ναυτιλίας και για τις ανάγκες που ωθούν τους ανθρώπους να ταξιδεύουν, από την Αρχαιότητα έως τις μέρες μας.
Τάξεις: Νήπια, Α΄, Β΄ και Γ΄ Δημοτικού.

περισσότερα www.enet.gr

Μπλογκίτσα says: Ουαουα!!!!!!!!!

«Διαστημικός τρομοκράτης»


Μια δύσκολη απόφαση που θα κληθεί να λάβει η ανθρωπότητα μέσα στο 2010 είναι εάν θα στηρίξει την πρόταση που έχει καταθέσει ο Αντάτολι Περμινόφ, επικεφαλής της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roscosmos. Σύμφωνα με τον κ. Περμινόφ, θα πρέπει να επιχειρηθεί μη επανδρωμένη αποστολή στο διάστημα με στόχο την αλλαγή της τροχιάς ενός μεγάλου αστεροειδούς που ενδέχεται να συγκρουστεί με τη Γη μετά το 2030.

http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1817345

και

http://www.antinews.gr/

H Μπλογκίτσα σας προτείνει

Η Ελλάδα ως αποικία

Οι βαθύς κοινωνικός μετασχηματισμός που θα επέλθει με το ΔΝΤ

Η κυβέρνηση κατάφερε λοιπόν να πετύχει τον ανομολόγητο και διακαή πόθο της από την πρώτη μέρα που ανέλαβε καθήκοντα. Το ΔΝΤ είναι εδώ.

Είναι εδώ απέναντι σε μια κοινή γνώμη άνευρη και παραλυμένη η οποία δεχόμενη καταιγισμό «τρομοκρατικών πυρών» προπαγάνδας (ενίοτε και πραγματικών τρομοκρατικών επιθέσεων) από τα καθεστωτικά ΜΜΕ απελπίστηκε. Απέναντι σε ένα κράτος τόσο σάπιο το οποίο δεν μπορεί πλέον να αντιδράσει σε τίποτα πια. Η κυβέρνηση έχει ήδη εκπέσει. Δεν είναι πλέον αυτή που κυβερνά. Έχει παραδώσει την εξουσία της σε ένα άγνωστο και αόρατο διευθυντήριο από το εξωτερικό. Το όποιο ελληνικό κεφάλαιο έχει δραπετεύσει στο εξωτερικό. Οι τράπεζες βρίσκονται στη γωνία.

Οι Έλληνες τελούν πλέον υπό κηδεμονία. Μια κηδεμονία η οποία μας επιβλήθηκε από την κυβέρνηση για να κάνει υποτίθεται το ΔΝΤ αυτό που δεν μπορεί να κάνει η ίδια. Φωνάξαμε τους ξένους να μετασχηματίσουν το σπάταλο κράτος σε συνετό κράτος. Αυτό που εμείς αποτύχαμε να κάνουμε ως λαός.

Μόνο που το ΔΝΤ δεν πρόκειται να αρκεστεί μόνο σε αυτό! Γιατί προφανώς και δεν κάνει τίποτα χωρίς ανταλλάγματα για τους πάτρωνές του. Ακριβά και βαριά ανταλλάγματα. Ανταλλάγματα που αφορούν κυρίως την «απαλλοτρίωση» σημαντικών παραμέτρων της ελληνικής οικονομίας. Αγορά ακινήτων, εκμετάλλευση του υπεδάφους και των φυσικών πόρων, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τουρισμός, τραπεζικό σύστημα, ναυτιλία. Όλα θα απαλλοτριωθούν. Θα έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μια «νέα αποικία» με φτηνό κι αυτήν την φορά εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό.

Στη δεδομένη χρονική στιγμή είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε. Νεόφτωχοι και απελπισμένοι και χωρίς ούτε την κατάλληλη παιδεία, αυτή την οποία τουλάχιστον είχαν οι ξεπεσμένοι αστοί. Γιατί η κοινωνική δομή της Ελλάδας της μεταπολίτευσης έσβησε στην ουσία την αστική τάξη σπάζοντάς τη σε δύο κομμάτια: Μια μικροαστική η οποία ζούσε αρκετά πλούσια για να μην χαρακτηρίζεται εργατική τάξη και μια μεγαλοαστική τάξη η οποία αν και εξαιρετικά ολιγάριθμη ήλεγχε τους άβουλους πολιτικούς και σε ένα μεγάλο βαθμό κυβερνούσε μονοπωλώντας την οικονομική σχέση κράτους και ιδιωτικού τομέα. Αυτά πλέον με το ΔΝΤ τελειώνουν!

Το ΔΝΤ για όσο διάστημα είναι εδώ θα εκποιήσει ένα μεγάλο μέρος της εθνικής περιουσίας. Αυτό συνεπάγεται και εκποίηση ενός αντίστοιχα μεγάλου τμήματος του ιδιωτικού τομέα που ζει παρασιτικά από τη δημόσια οικονομία. Σημαίνει δηλαδή την αντικατάσταση της μεγαλοαστικής τάξης από τους εκλεκτούς επενδυτές του ΔΝΤ, κατά κανόνα ξένους, οι οποίοι θα καρπωθούν τα οφέλη της ελληνικής οικονομίας για όσα χρόνια θα βασιλεύουν στην αποικία τους. Η μικρή μεγαλοαστική ελίτ της χώρας έχει αρχίσει να μετράει μέρες.

Ο στραγγαλισμός του εισοδήματος του μέσου Έλληνα πολίτη θα υποβιβάσει σημαντικά το επίπεδο ζωής του. Θα δουλεύει για να επιβιώνει σε μια σκληρή οικονομική πραγματικότητα χωρίς να του επιτρέπονται φιλοδοξίες για κάτι παραπάνω. Η μικροαστική τάξη δηλαδή θα μετατραπεί σε εργατική, χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες παρέμβασης στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.

Η Ελλάδα θα μετατραπεί σε μια κοινωνία η οποία θα δουλεύει για το διεθνές κεφάλαιο και το νομισματικό του ταμείο. Οι επενδυτές θα αποκτήσουν συνακόλουθα τον έλεγχο της ελληνικής οικονομίας μετά τον έλεγχο της ελληνικής κυβέρνησης η οποία ήταν αυτή που τους άνοιξε την κερκόπορτα.

Ναι, εδώ και λίγες μέρες έχουμε μπει στη διαδικασία μετατροπής της χώρας σε αποικία!

Αλλά …..

http://www.antinews.gr/

ΔΝΤ και ξερό ψωμί

Έχω μια θεία, εργαζόμενη μια ζωή στον ιδιωτικό τομέα, έφτασε στα 65 για να πάρει μια σύνταξη 550 ευρώ με σημερινές τιμές και 150 ευρώ επικουρικό συνολικά 700 ευρώ। Περίμενε λοιπόν κάθε Χριστούγεννα να πάρει άλλα 700 ευρώ δώρο, ή το καλοκαίρι τα μισά, για να πληρώσει τα εισιτήρια να πάει στο χωριό της να κάνει διακοπές। Κουτσά – στραβά τα έβγαζε πέρα αλλά με πολλές στερήσεις। Ευτυχώς δεν είχε ενοίκιο, αλλά οι λογαριασμοί έτρεχαν। ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό, σούπερ μάρκετ όλα πανάκριβα και όσο ανέβαινε ο ΦΠΑ τόσο πιο ακριβή η ζωή της.
Και με 700 ευρώ τι σπατάλες να κάνει, τι δώρα να προσφέρει στα εγγόνια. Στέρηση και μήνα – μήνα κανένα ευρώ στην άκρη. Λίγη βοήθεια από τα παιδιά, έτσι απλά για μια υποφερτή ζωή.
Ηλθε λοιπόν ένα ωραίο κυριακάτικο πρωί ένας μορφωμένος, καλοστεκούμενος, γραβατωμένος κύριος ο οποίος παίρνει κάθε μήνα 4-5 χιλιάδες ευρώ μισθό, έχει μια σειρά από επιδόματα, στρατιές βοηθών που κι αυτοί παίρνουν από 2-3 χιλιάδες ευρώ, όμορφα γραφεία και αυτοκίνητα που πληρώνει το κράτος. Αυτό ο κύριος λοιπόν είπε στην δύστυχη γιαγιά από τηλεοράσεως ότι αυτή φταίει για το οικονομικό κατάντημα της χώρας, αυτή πρέπει να πληρώσει για να «σωθεί» η πατρίδα.
Την έστειλε, λοιπόν, το λογαριασμό που έγραφε ότι τα δώρα που έπαιρνε, συνολικά 1.500 ευρώ το χρόνο θα αντικατασταθούν από ένα επίδομα 800 ευρώ. Της έκοψε δηλαδή τα μισά χρήματα, έτσι για να σωθεί η πατρίδα.
Η κακόμοιρη γιαγιά τώρα σκέφτεται τι από τα έξοδα που έκανε να κόψει στη μέση. Τα δώρα για τα εγγόνια της, τις διακοπές στο χωριό, το καθημερινό φαγητό; Άλλωστε και η ίδια πείστηκε ότι έτσι θα σώσει την πατρίδα. Πες – πες στα κανάλια και τα ραδιόφωνα η πλύση εγκεφάλου είναι σίγουρη.
Αυτή η γιαγιά είναι το θύμα των «σωτήρων» με τα κοστούμια. Διότι πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι, κι όσο κι αν φαίνεται λαϊκίστικη η ιστορία είναι η καθημερινότητα, αυτό που θα βλέπουμε όλοι γύρω μας, στους δικούς μας ανθρώπους. Άντε να εξηγήσεις στις γιαγιάδες και τους παππούδες σε όλη την Ελλάδα ότι δε φταίνε αυτοί για την κατάντια της χώρας, και συνεπώς δεν έπρεπε να πληρώσουν. Φταίνε οι… σωτήρες του Έθνους. Από αυτούς ποιος θα μας σώσει;
Αριστερός Ψάλτης

www.antinews.gr/

Γελάτε είναι μεταδοτικό και υγειινό

Η υγεία μας εξαρτάται από το πόσο γελάμε

Μας φτιάχνει τη διάθεση, διώχνει το άγχος, μας κάνει πιο ευχάριστους και συμπαθείς στους γύρω μας και επιπλέον είναι εξίσου ωφέλιμο όσο και το... τζόγκινγκ। Ο λόγος για το γέλιο, αυτή τη μυστηριώδη ανθρώπινη συμπεριφορά που έχει απασχολήσει τους στοχαστές από την αρχαιότητα Ο Αριστοτέλης, για παράδειγμα, προσδιόρισε τον άνθρωπο ως «το μόνο από τα ζώα που γελά»।

http://www.enet.gr/

Η Μπλοκίτσα είμαι